Als een tweede elftal een vlaggenschip is, is het bijna altijd, zoals de naam al zegt, een tweede vlaggenschip. Bij SKV is dat niet anders. De beste spelers stromen door naar het eerste elftal en zelf mag men de hiaten aanvullen uit de lagere teams en soms uit de A junioren.
In de glorie dagen van de Jeugdselectie - destijds in hoogste klasse van de A junioren - en het G-voetbal - Wilfred Henning wereldkampioen in '86 , '90 en '94 en 3 gouden medailles op de paralympics van '88; '92 en '96 plus twee keer Wageningse sportman van het jaar ('88 en '92) - was SKV 2 zelfs het vierde vlaggenschip. Daar moet de kanttekening bij gemaakt worden dat SKV 2 zich in die jaren ook wel eens uitstekend manifesteerde door bijvoorbeeld op één punt na Oostelijk kampioen te worden van de hoogste reserve klasse van de KNVB. Als dat gelukt was had men mee mogen doen aan het Nederlands kampioenschap voor tweede elftallen. Helaas werd in de laatste minuut van de laatste wedstrijd tegen de onderste ploeg in hun klasse (WVF 2) bij een 1-0 stand toch nog gelijk gespeeld. Door een wanhopig zondagsschot werd het diep in blessuretijd toch nog 1-1. WVF 2 degradeerde desondanks en SKV 2 moest een beslissingswedstrijd spelen tegen WHC 2. In Apeldoorn werd op knullige wijze verloren: weg strijd om het landskampioenschap voor reserve-elftallen.
Natuurlijk is SKV 2 in die tijd ook wel eens kampioen geworden in een lagere klasse maar dat was uiteraard dan ook net weer geen kampioen van de top. Toch behaalde SKV 2 in die jaren wel een topprijs die door geen andere vlaggenschip van de vereniging ooit werd behaald: de Fairplaycup van de KNVB afdeling Oost. De beloning van de bond was 2500 gulden voor een nieuw tenue en een feestavond plus diner met de Zeister Bobo's voor de leider, de trainer en een speler. Voor SKV 2 waren dat Jan den Hartigh, Jep Teunissen van Maanen en namens de spelers Geurt Heimensen.
Daar zat nog een mooi verhaal aan vast. Voor de laatste wedstrijd wist het team al dat ze nipt bovenaan stonden en zich geen gele kaart of wat voor straf dan ook konden permitteren. Voor de competitie was die laatste wedstrijd van geen enkele belang meer want SKV 2 was al gedegradeerd. In de bus naar Kampen werd dan ook duidelijk afgesproken dat er geen enkele overtreding gemaakt mocht worden. Vooral de gastspelers uit SKV 3 werd dat op het hart gedrukt want een jaar eerder ging het daardoor net mis. SKV 2 stond toen ook in de Fairplaycup bovenaan maar in de laatste wedstrijd was het toen een invaller van SKV 3 die met een gele kaart een eind aan het financieel aantrekkelijke sprookje maakte.
Deze afspraken werden blijkbaar ook gehoord door scheidsrechter Wim Elands die achter in de bus zat omdat hij de afstand Renkum - Kampen liever niet met zijn eigen auto wilde afleggen. Zoals altijd was Elands snel van begrip. SKV 2 verloor de wedstrijd van Go Ahead Kampen 2 met 5-0 en Elands dekte een stevige overtreding van Geurt Heimensen toe met de mantel der voetballiefde. Het feest op De Zoom, en later in Zeist, kon beginnen.
Volgende keer meer over een bijzonder verhaal van SKV 2.
BLEDDER
