Schitterend vond ik het, die kleurrijke wapperende shirtjes aan de lijn bij een van de buren. En jaloers dat ik was op de buurjongen omdat zijn moeder de shirtjes mocht wassen van het eerste elftal. Later, maar dat was veel later, kwam ik er pas achter wat voor klere karwei dat was.
Bij SKV werd de bewassing jarenlang gedaan door 'De Haverlanden'. Daar werd dan mee bedoeld de families Jansen, Van Dijk en Van der Tak. Alleen het tenue van de selectieteams en de reserveshirtjes werden gewassen. Dat was dan ook verenigingsbezit. De teams waarvan de spelers een eigen tenue hadden zorgden ook zelf voor het wassen.
Bij SKV, maar dat geldt ook voor de meeste andere verenigingen, was het wassen vrouwenwerk. Voor zover ik weet was het alleen bij FC Wageningen mannenwerk. Daar deed Ton van Drumpt senior het werk in zijn wasserette onder de hoofdtribune.
Met een folder van het Nibud (Nationaal Instituut voor Budgeteringsvraagstukken) in de hand werd berekend hoeveel het 'bewassen' mocht gaan kosten. Want vroeger moest je daar mee uitkijken: vrijwilligers mochten geen cent bijverdienen. De belasting stond voor je het wist op de stoep. Ooit heb ik contact gehad met iemand van één of ander fonds, die je lelijk in de wielen kon rijden, wiens vrouw ook de bewassing van een sportclub deed. Hij was de enige met begrip, getuige zijn antwoord: 'Ach, meneer, ik ken de sportclubs. De ene is nog armlastiger dan de andere. Ze hebben ook nauwelijks geld voor de bewassing. Mijn vrouw krijgt ook wat maar legt zelf er het dubbele bij'.
De meeste hekel hebben de bewassers aan het wassen van de tenues van het eerste. Al dat trekken en sleuren aan de shirtjes levert een hoop naai- en verstelwerk op. Aan stofzuigers op het middenveld hebben ze ook een hekel. Voordat een oorspronkelijk wit broekje weer en beetje wit lijkt moeten ze soms drie keer gewassen worden. Johnny de Haas en Harry van Schijndel maakten wat dat betreft het de bewassers niet gemakkelijk. Zij hebben het liefst technisch spelers die nooit een sliding maken. Erwin Hellegering, Mark Krommendijk, William Jacobs, Gert van de Weerd en nog een paar van die sierlijke voetballers stonden met stip op hun favorietenlijstje. Maar aan hen werd wel weer meer getrokken zodat er extra verstelwerk aan hun manier van voetballen vast zat.
Tegenwoordig is er één bewasadres: Van der Kleijn in Noordwest aan de Doesburglaan. Daar hangt de laatste jaren het hele weekend de zolder vol met shirtjes, broekjes en kousen: honderden! Het maakt Silvia niets uit zolang ze een tas maar niet laten verspochten op De Zoom. Want het weer krijg je er nooit meer uit. Ook heeft ze een grote hekel aan zweetshirtjes die krang in de tas worden gedaan. Voor het omdraaien van twintig van de stinkende krengen per tas zou eigenlijk extra gevarengeld moeten worden betaald want gezond lijkt me dat niet. Als straf heeft Silvia wel eens de schone shirtjes krang in de tas gedaan. Moest je dan de heren eens horen klagen. Eén schoon shirtje per persoon!
Alleen al voor Silvia hoop ik dat veel leden deze column zullen lezen.
BLEDDER
