De vorige keer hadden we het over 'nieuwe accommodaties' en de 'Wet van de remmende voorsprong' en ook over één van de kinderziekten: wanneer je alleen in de kleedkamer zat ging het licht steeds uit als je niet voldoende heen en weer bewoog. De detectoren nemen dan niets waar en dus gaat het licht uit. Wanneer je maar vriendelijk genoeg zwaait doen die dingen het licht wel weer aan.

Vroeger had je dat soort problemen niet. Licht kwam van gas. Je moest eerst een gaskousje aansteken voor je in de jaren 40-50 thuis kon gaan pimpampetten of hoedje wip spelen. Sportaccommodaties hadden in die tijd ook geen zee van elektrisch licht. Zelfs langs de wegen stonden lantaarnpalen met gaslicht. Elke avond, rond de schemering, kwam de lantaarnaansteker met een lange stok de straatlampen aansteken. Daar werden in de jaren zestig internationaal nog nostalgische liedjes over gezongen:

He made the world a little brighter
Where_ever he would go
That old lamplighter
Of long, long, long ago
His snowy hair was so much lighter
Beneath the candle glow
That old lamp lighter
Of long, long, long ago

En waar kwam in Wageningen dat gas allemaal vandaan? Precies van de gasfabriek. Die stond, hoe is het mogelijk, aan de gasfabriekstraat. Een straatje dat liep van halverwege Het Spijk naar de Veerstraat. Het eerste stukje is er nog steeds. Door die gasfabriek is de grond onder het bejaardencentrum Rustenburg als 'roetzwart' aangegeven op de nationale vervuilingatlas.

Als ik dan de verhalen hoor over spelers die zo afgetraind zijn dat de detector hen niet waarneemt en dus het licht uit laat gaan, dan moet ik onwillekeurig denken aan gaslicht en de vervuilde grond onder Rustenburg. Dat was pas een wet van de remmende voorsprong.

BLEDDER