Sommige dingen kunnen niet maar gebeuren toch. Niet alleen in het leven maar ook bij het voetballen. Voor veel mensen is daarom voetballen ook een beetje het leven. Uit bij SVZW in Wierden kreeg Tonnie van Drumpt in het seizoen 1992-1993 ook iets voor elkaar wat eigenlijk niet kan.

In de wedstrijd kreeg hij een rode kaart! 'So far so good', zeggen de Engelsen. Maar wat verder ging dan 'so far' was de tweede rode kaart die hij na afloop van diezelfde wedstrijd kreeg. Twee rode kaarten in één wedstrijd kan niet, maar toch was zijn straf wel het dubbele van één rode kaart.

Nog verbazingwekkender was de actie van good old Teus v.d. Weide. Met het G-team speelden ze een zaalvoetbal toernooitje in Zevenaar. In sporthal 'De Lentemorgen'. Een naam die het verhaal van Teus er niet geloofwaardiger op maakt. Maar ik ga het toch vertellen.

Na een gelijkspel moest een wedstrijd beslist worden door strafschoppen. Toen Teus aan de beurt was wilde van de tegenpartij niemand op de goal staan. Zijn granaatinslagen waren in de hele wereld van het gehandicaptenvoetbal beroemd of berucht zoals je wilt.

Teus van de Weijde

Een klein voetballertje trok de stoute zaalvoetbalschoenen aan door zich éénmalig als keeper aan te bieden. Toen Teus op het doel vuurde dook de kleine held niet weg maar stak zijn hand uit naar de bal. Gelukkig raakte hij de bal maar half want anders was waarschijnlijk zijn hele hand eraf gegaan. Nu brak hij alleen maar zijn pols. Op zich voor een schot van Teus niet zo verbazingwekkend. Wat wel heel bijzonder was dat de bal via de muur achter het doel er weer uit stuitte, een vlucht maakte over de hele lengte van de zaal en terecht kwam in het doel aan de overkant.

Noem dat maar niet verbazingwekkend: uit één penalty twee goals scoren en en passant een pols breken. Teus is een verbazingwekkend jong, en dat is tie.

BLEDDER