Op 1 september heeft Gerard van der Kleijn als wedstrijdsecretaris van de selectie-elftallen na 25 jaar de pijp aan Maarten gegeven. Als er bij SKV iconen zijn dan is Gerard er absoluut eentje. 25 Jaar wedstrijdsecretaris is geen kattenpis. De hele administratieve handel regelen voor de selectie elftallen van de senioren en dat waren er vroeger zelfs een tijdlang vier. Maar dat was nog niet alles want hij was voor die periode jarenlang aanvoerder van het elftal van o.a. Gert Groeneveld, Gert Wildekamp, Ary van de Brink en andere vrijbuiters. De beste aanvoerder van SKV werd hij destijds genoemd. Ook, ironisch, door hemzelf.
Daarna werd hij vlaggenist van het eerste en weer later, tegelijk met zijn wedstrijdsecretarisschap, de leider van ons vlaggenschip. Dat was blijkbaar nog niet genoeg want overal waar wat te doen was bij de club stond Gerard met de neus vooraan. Schoonmaker van alles wat niet schoon was, de traiteur bij talloze diners en eetpartijen en hij was, niet te vergeten, samen met zijn geliefde Silvia de wasmachinist van de vereniging. Zo kan ik nog een tijdje doorgaan maar laat ik een aantal van zijn werkzaamheden voor de club opsieren met anekdotes want die spreken voor zichzelf.
Anekdote als speler.
Ooit hadden we een studentenelftal, met o.a. Eric ten Brummeler de back die totaal niet kon voetballen maar desondanks onpasseerbaar was. Ze moesten eens om 12.00 uur op De Zoom spelen en hadden maar tien spelers. Dat waren er nog onverwacht veel want om 12.00 uur spelen betekende voor studenten een nachtwedstrijd. Maar vanaf een uur of een kwamen er meestal nog wel een paar binnendruppelen. Omdat Gerard zelf om half drie met zijn elftal een uitwedstrijd had wilde hij wel een helft meedoen. Toen Gerard na de eerste helft vertrok stond het dankzij zijn aanwijzingen nog 0 – 0. Bij terugkomst om half zes kreeg hij te horen dat de veel geleerde heren in de tweede helft er zonder zijn aanwijzigen een totale chaos van hadden gemaakt: eindstand 0-10.
Ook als aanvoerder was een perfecte organisatie zijn kenmerk. Zo perfect dat hij bij een uitwedstrijd naar DVOV in de kantine nog even alles aan het checken en dubbel checken was toen zijn elftal, zonder dat men het door had, al zonder hem was vertrokken. Toen Bledder hem vol gas nabracht kon hij op De Pinkenberg nog net aansluiten bij zijn laatste teamgenoten. Zelfs toen hadden ze nog niks in de gaten. Wat voor een goede scheidsrechter geldt gold ook voor aanvoerder Gerard: als alles prima verloopt mis je hem niet.
Zelf was Gerard lange tijd clubscheidsrechter. Bij de eerste SOK-cursus op De Zoom behoorde hij, met o.a. Louis van Roekel, bij de 13 geslaagden.
De bewassing.
Op de zaterdagen stond het huis van Gerard en Silvia meestal vol met SKV tassen. Tassen met tenues maar ook vele met alleen reserveshirts. Soms werd de vuile was tot ’s avonds laat door de aanvoerders nog in de Van Doesburgstraat aan de deur afgegeven. Dat hadden Silvia en Gerard liever dan dat het spul op zondag of maandag gebracht werd in verband met verstinken en ‘verspochten’.
De meeste spelers hadden, en hebben nog steeds, de gewoonte de shirtjes krang over hun hoofd uit te trekken en zo ook in de tassen te pleuren. Vaak hadden ze er na het douchen bij het afdrogen nog op gestaan ook. Daar hadden onze bewassers goed de pest aan want al die stinkende shirtjes (meestal ook de kousen) moesten voor het wassen allemaal stuk voor stuk weer omgekeerd worden. Niet zo’n prettig werkje.
Het verzoek om de vuile shirtjes en kousen niet krang in de tassen te stoppen was meestal tegen dovemansoren gezegd. Daarom besloten Silvia en Gerard op een keer de schone, gewassen shirtjes, broekjes en kousen, ook krang in de tassen te stoppen. Het geklaag van de verwende spelers was niet van de lucht terwijl ze alleen maar hun eigen, schone tenue moesten omkeren. Of deze les geholpen heeft? Eventjes misschien want ‘bunzingen kan je het stinken niet afleren’.
Als wedstrijdsecretaris.
In het seizoen 1989/1990 kregen wij boven een kunstgrasveld. Behalve de hockeyclub had geen enkele voetbalvereniging in de wijde omgeving dat. Vooral in de winterstop wilden zelfs b.v.o.’s daarop graag tegen SKV 1 oefenwedstrijden spelen. Naast FC Wageningen 1+2 kwam ook Vitesse, onder Bert Jacobs, graag met het eerste en tweede elftal. Zelfs had Gerard FC Utrecht 2 wel eens aan de lijn.
Toen Gerard, ergens in het begin van de jaren negentig, in november de oefenwedstrijden voor augustus van het jaar daarop aan het samenstellen was, belde hij ook naar v.v. Rheden. Oud betaalde voetbalclub Rheden was in die tijd regelmatig kampioen van de zondagamateurs. Toen de wedstrijdsecretaris van Rheden vroeg hoe hoog SKV 1 speelde en Gerard zei: ‘In de tweede klasse, de één na hoogste klasse van het zaterdagvoetbal’, hoorde hij aan de andere kant van de lijn: ‘Dat is te laag’.
Een maand later kreeg Gerard dezelfde wedstrijdsecretaris aan de lijn met de vraag of Rheden in Januari tegen ons een oefenwedstrijd konden spelen op ons kunstgras. Zo’n voorzet moet je niet aan Gerard geven want die kopt ie steenhard in. Hij vroeg aan de wedstrijdsecretaris van Rheden hoe hoog zijn eerste team eigenlijk speelde. Na het antwoord: ‘het afgelopen jaar waren wij kampioen van de zondagamateurs’, zei Gerard: ‘Dat is te laag’. Wij spelen in de winterstop op het kunstgras alleen maar tegen FC Wageningen, Vitesse en FC Utrecht.
Zijn er naast zijn heldhaftige verhalen geen negatieve punten te noemen?
Ja, hoor, om het op zijn manier, dus ongezouten (vreemd voor een kok!) te zeggen: hij had geen reet verstand van alles wat met de computer te maken heeft. Naast één van de iconen van SKV is hij waarschijnlijk het enige lid dat 100% digibeet is. Daarom is hij ook gestopt als wedstrijdsecretaris. Hij is een dwaalgast in de digitale wereld waarin het huis van de KNVB alleen maar digitaal te bereiken is.
Gerard van der Kleijn, bij SKV een icoon met een kroontje.
BLEDDER
