Bij Sela in De Kromme Hoek waren ze in 1960 streng voor de eerstejaars. Je mocht pas gaan sporten bij een vereniging als je het propjesexamen had gehaald. Ze hadden de ervaring dat teveel zaken naast de studie meestal leidde tot een debacle. Dus niet naar een voetbalclub en ook niet naar de eigen volleybalvereniging Solo Sela. Geen competitie, alleen wat aanpielen bij de sportdocent van de L.H. de heer Spetter. Ergens in een onbenullig zaaltje op Duivendaal. Verder voetbalden we tussen de middag altijd op de vismark, naast het oude politiebureau (nu museum De Casteelse Poort), waar later het Kantongerecht werd gebouwd.
Toen ik in september 1961 de morgen na de uitreiking van het propjesdiploma met een spijker in m'n kop van de rode port wakker werd was het eerste wat ik dacht: die rotzooi drink ik nooit meer en daar heb ik mij tot nu toe aan gehouden. Het tweede wat ik deed was vanuit mijn kamer aan de Irenestraat, onder het poortje door via de Julianastraat naar de Dijkgraafseweg lopen om een paar Quickies te kopen bij mijn schoenmaker. Dat bleek later schoenmaker Slotboom te zijn, de vader van Nees.
Een paar dagen later fietste ik naar Bennekom om naast mijzelf nog 2 andere jaargenoten, Jan Visser en Ben Droppers, en twee ouderejaars, Hans Wolthuis en Rinus Dieleman, op te geven bij de secretaris van SKV Gerard La Maitre. Hans Wolthuis kreeg later bij SKV de naam van Hans 'hekkes open' want hij kon bijna net zo hard lopen als zijn Harley Davidson waarop hij altijd naar de Oude Bennekomseweg ging.
We werden allemaal ingedeeld bij SKV 3. Alleen ging Rinus Dieleman al binnen een week naar SKV 2, vooral omdat hij zo vreselijk hard kon schieten. Dat wisten wij want als Rinus een paar glazen bier op had wilde hij altijd zijn schotkracht bewijzen door in de kroegzaal de kop van De Zaaier af te schieten. Een metalen beeld van ongeveer 50 centimeter hoog dat tussen twee ramen op een verhoging stond.
Op zekere avond was het zover. Rinus was niet meer te houden. Hij haalde een bal en wij deden, uit voorzorg, de gordijnen voor de ramen naast De Zaaier dicht zodat bij een misser de door veel bier en sigarettenrook enorm verzwaarde lappen de klap op konden vangen. Wij hadden de stellige indruk dat Rinus misschien nog wel erg hard kon schieten maar niet meer zo zuiver. Na vier keer schieten schoot Rinus de kop finaal van de romp van De Zaaier. Drie kapotte ruiten, de loden gordijnen leken wel dunne vitrages, en het herstel van de zaaier kostte hem 75 gulden.In die tijd bijna een maandgeld. Nooit zal ik de trotse lach van Rinus meer vergeten. Dezelfde smile die ik later bij hem terug zag toen de grote, bonkige, Zeeuw in een stuk van Herman Heijermans een domme kracht moest spelen. Rinus ging dus terecht naar SKV 2 was de algemene mening. Sommigen vonden zelfs dat iemand die de kop van De Zaaier af kon schieten minstens in SKV 1 thuis hoorde.
Wij moesten met het derde bijna altijd op het B-veld spelen dat nog geen 90 meter lang was en nog geen 50 meter breed. Maar dat was niet het grootste probleem. Het grootste probleem was dat het knollenveld in het midden meer dan een meter hoger was dan aan de zijkanten en dat wij toevallig altijd gelijk met het eerste moesten spelen. Veel publiek dat niet alleen met de rug naar ons toe stond maar ook gedeeltelijk in ons veld. Omdat bij een foute pas, en die zag je bij ons nog wel eens, de bal door het hoogteverschil steeds sneller naar de zijkanten rolde raakten wij, in een uiterste poging om het bruine monster met veter binnen te houden, regelmatig de benen van die schutting met ruggen. De schuttingtaal was dan niet van de lucht.
Wat dit allemaal met ESA te maken heeft? Daarover een volgende keer.
BLEDDER
