Zoals dat gaat met alle succesverhalen had ook de SKV-story van Aart Martens heel anders af kunnen lopen. Zijn echtgenote Nellie kwam in augustus 1993 met de zonen Ernst en Daan bij SKV binnenvallen met de opmerking: 'Ik kom mijn man Aart ook opgeven.'
Aart Martens was toen een linksbenige back van 37 jaar (en is dat nu van 46 jaar) die in december 1993 al weer naar een ander buitenland moest. Kom daar maar eens mee aan bij veteranenelftallen. Daar hebben ze al genoeg van dat soort knakkers die driekwart van het seizoen niet beschikbaar zijn. Slechte handel dus voor een indelingscommissie!
Bij de tweede of derde competitiewedstrijd in september informeerde de aanvoerder van SKV 10, Marchel Tönissen, of die linksback al ergens ingedeeld was want hij had personele problemen. Het toeval wilde dat Aart net twee dagen in het land was en de voetbalschoenen nog niet eens had uitgepakt. Direct na de wedstrijd belde Marchel Tönissen weer. Nu met de mededeling dat ze hem niet meer kwijt wilden. Een wedstrijd of acht later raakten ze hem echter toch kwijt aan een land op het dak van de wereld waar Aart 4½ jaar naar toe moest. Nooit heeft een SKV-er na zo'n korte tijd een afscheidsfeestje aangeboden gekregen van zijn elftal. Dat krijg je wanneer je goed kan voetballen en met een schoenlepel zo perfect in de groep past.
Dat goede voetballen had Aart Martens geleerd bij Concordia in Delft (tot het A1) en bij Quick Amersfoort (na het A1 soms in het eerste, meestal in het tweede).
Aart en Nellie gingen eind 1993 met hun beide zonen naar Bhutan. Een kleine staat met 600 000 inwoners in het Himalayagebergte. Een land waar voetbal nauwelijks georganiseerd was. Er was geen reguliere competitie en volkssport nummer een was het in teamverband met pijl en boog schieten: archery. Bij de jeugd was basketbal populair aan het worden.
Voetbalkampioenschappen werden in de natte zomermaanden afgewerkt in de vorm van een toernooi waarvoor iedereen zich kon inschrijven. Wedstrijden die soms meer weg hadden van waterpolo. De winnaar van dat toernooi was de landskampioen. Voetbalvelden waren er maar mondjesmaat. In de vier, vijf grootste steden was een stadionnetje. Wel waren de inwoners van Bhutan tijdens de WK's helemaal gek van voetballen. Ze gingen daar boven in de Himalaya op 2150 meter hoogte dan compleet uit hun dak.
Aart maakte dat mee tijdens de WK van 1998, maar daarover de volgende keer meer.
BLEDDER
