Tot in de jaren zestig waren de voetballen gemaakt van bruin leer en het waren ondingen. Verslaggevers voor de radio en in de kranten noemde zo'n bal echter heel heldhaftig: 'Het Bruine Monster'.

1956: Keeper Jan van Kleef in gevecht met 'het Bruine Monster'.

Omdat de bal in die tijd nog geen plastic laagje om de buitenbal heen had werd het ding tijdens wedstrijden in de regen steeds zwaarder. Op den duur kreeg je hem vanaf de vleugels niet meer voor het doel. Laat staan hoog bij de tweede paal.

Ronduit vervelend was de scherpe veter waarmee de buitenbal dicht gebonden werd. Een beetje spits en een veel koppende verdediger had na de wedstrijd een bebloed voorhoofd door regelmatig tegen die veter te koppen. Als de veter tijdens de wedstrijd los ging zitten werd het er allemaal niet beter op. Bij hard opgepompte ballen kwam dan een blaas van de binnenbal naar buiten. Dikwijls hoorde je dan over de velden: 'Scheids, de bal moet jongen'.

Van niet goed onderhouden ballen begon de buitenbal wat te pluizen. Als er dan fijn grind of gravel in de buurt van het trainingsveld lag, bleven kleine stukjes steen tussen die pluizen vastzitten. Bij het koppen werkten ze als kleine mesjes. Trainen werd dan een bloederige aangelegenheid.

Om al dit onheil te voorkomen hadden de materiaalverzorgers van de clubs dagwerk. Na iedere wedstrijddag moesten de ballen gewassen worden. Op de Oude Bennekomseweg kon dat onder de pomp naast het A-veld. Na het drogen werden ze in het vet gezet om te voorkomen dat door uitdroging er in de buitenbal kleine barstjes kwamen waardoor ze eerder gingen scheuren.

De laatste materialenman van SKV die nog met ballenvet heeft gewerkt was volgens mij Henk van Dijk. Die gebruikte dat spul voor trainingsballen die geen volledige plastic laag meer hadden. Tegenwoordig kom je in de Dikke Van Dale het woord ballenvet niet eens meer tegen.

Lekker soepel met schoenen van kalfsleer tegen een goed opgepompte Derby Star schieten! Ja, ja, kwam daar vroeger maar eens om bij die 'Bruine Monsters'.

BLEDDER