Eenendertig jaar lang stonden zij als laatste kampioenen bijna elke week langs de lijn. Tonnie Hulshuizen de Zwarte Panter. Geloof mij hij was dat echt. Hans Albers de eerste tuimeldief bij SKV. In een jaar versierde hij wel eens bijna tien penalty's. Die Griekse kunst nam hij later mee naar Bennekom. En de grijze eminentie Arie Spee die éénendertig jaar geleden in de kampioenswedstrijd tegen AZSV al na zeven minuten het eerste doelpunt scoorde.

Eenendertig jaar geleden toen Arie z'n zwager Epi Drost nog in het Nederlands elftal speelde met Johan Cruijff, Piet Keizer, Johan Neeskens, Wim van Hanegem en Wim Jansen. Eenendertig jaar geleden toen de langebaanschaatsers nog rondjes van 38 seconden reden. Eenendertig jaar geleden toen je op Wageningen-Hoog nog een villa kon kopen voor nog geen honderdduizend gulden.

Eenendertig jaar geleden toen de kampioenen van vandaag nog niet geboren waren. Op Bob Jansen na dan, maar Bob is altijd al een laatbloeier geweest. En op Mark van Smaalen na, en die moet uitkijken dat hij geen tweede Gert Jansen wordt en op z'n vijftigste ook met een lange baaien onderbroek aan op de reservebank zit.

Eenendertig jaar lang hebben wij moeten wachten tot dit elftal ons van een eeuwigdurende frustratie afhielp. Daarom een hartgrondig bedankt! Door het wegnemen van die eenendertig jaar lang durende frustratie hebben jullie ervoor gezorgd dat veel psychiaters in Wageningen en omstreken uit moeten kijken naar een nieuwe baan. Of we moeten allemaal gek worden van vreugde. Van mij mag dat, als we maar niet weer eenendertig jaar lang moeten wachten op een volgend succes.

Want al heeft Ries van Kooten bewezen dat je met borreltjes ook heel erg oud kunt worden, ik heb geen zin om voor nog een keer zoiets moois tot mijn negentigste te wachten. Want dit smaakt naar meer, volgend jaar weer! Wat zei ik? Dit smaakt naar meer, volgend jaar weer! Juist!

BLEDDER