Neem het twaalfde elftal. Het twaalfde elftal van spits Jaring Werkhoven die wekelijks met veel verbazing toe keek hoe zijn beide buitenspelers, Eric Caldenhoven en Wennie Stroop, zo ontzettend veel scoorden. Dat twaalfde elftal van Bert Smit die veel voor keeper speelde en veel ballen om zijn oren kreeg. Ook het twaalfde elftal van middenvelder Willem Straatman die redelijk veel scoorde maar ook heel veel moest lopen om niet nog meer goals tegen te krijgen. Maar ook het twaalfde elftal van Ricky Ligtenbelt die schandelijk veel reserve stond.

Kortom het twaalfde elftal dat meestal speelde met een keeper, één verdediger, één middenvelder en acht aanvallers en daardoor jaarlijks ruim 80 ballen er in knalde maar ook bijna 80 goals tegen kreeg. Dat twaalfde elftal had rond 1983 niet veel spelers nodig. Vijftien spelers vond men al teveel!

Wat was het geval, wat was er toen anders dan nu?

Iedereen kwam elke week, niemand was ooit geblesseerd of ziek en vaak kreeg men in die tijd op dat niveau -vijfde klasse onderafdeling- nog wel eens een scheidsrechter van de KNVB aangewezen zodat geen speler hoefde te fluiten. Daarnaast had het team een soort alliantie met het negende van Wim Treffers om bij problemen elkaar te helpen. Daarom vroeg het ene elftal aan om 12 uur te mogen spelen en het andere om 3 uur.

Op het inventarisatieformulier van het seizoen 1982/1983 schreef Bert Smit, de aanvoerder, dan ook dat men aan 14 spelers genoeg had om, zoals toen gebruikelijk was in het lagere zaterdagvoetbal, een competitie van 18 wedstrijden te kunnen spelen.

Kom daar tegenwoordig maar eens om! Nu heb je wel 20 spelers per elftal nodig en dan zitten heel veel elftallen dikwijls nog te krap in het pak. Dat is hinderlijk en uiterst vervelend maar heeft ook zijn voordelen: als je komt dan hoef je niet zo vaak in de wissel te staan als Ricky Ligtenbelt destijds overkwam. Want dat leek nergens op.

In vroegere tijden was dus niet altijd alles beter.

BLEDDER