Column "Optimisme" eindigde met de opmerking dat er zo rond 1990 nog enkele wensen waren om de medische staf te completeren. Er was een prachtige massageruimte, met daarachter een ballenhok, gebouwd op de plaats waar vroeger de nooduitgang zat van het clubhuis.

Verzorger was Frans van Ernst. Bij de jeugd werd de verzorging gedaan door Arie Spee, de oud eerste-elftalspeler. Daar moest op z'n minst nog een verzorger bij komen omdat Frans van Ernst in de eerste plaats verzorger was bij ONA'53.

Dan waren er afspraken met een fysiotherapeut om bij spoedgevallen bij hem aan te kunnen kloppen zodat er geen kostbare wachttijd verloren ging. Goed voor het weer tijdig speelklaar krijgen van geblesseerde spelers. Ook goed voor werkgevers, want vaak werd tegen geblesseerde spelers gezegd dat ze eerst maar eens zes weken met het been op een stoel moesten gaan zitten.

Allerlei problemen, ook op het gebied van de verwijzing naar de fysiotherapeut, konden opgelost worden wanneer een clubarts de totale leiding van de medische staf zou krijgen.

Er was een huisarts in Wageningen, een echte voetballiefhebber, die een aparte studie voor sportgeneeskunst had gedaan. Het leek hem prettig om zijn kennis bij een goede amateurclub in de praktijk te brengen. Temeer omdat in mei 1992 FC Wageningen uit het betaalde voetbal moest verdwijnen.

De betreffende arts kwam kennismaken bij een thuiswedstrijd van SKV in het najaar van 1992. Hij was enthousiast over de club en over het niveau van het eerste elftal. Ook wel een beetje logisch want we stonden op dat moment op de tweede plaats achter DOS Kampen en waren hard op weg naar de tweede periodetitel.

Hij kon gelijk aan de bak omdat op het C-veld de keeper van FC Sela, Daan Verhoeven, krimpend van pijn op de grond lag en Frans van Ernst bezig was met een blessure op het A- veld. De arts constateerde dat de schouder uit de kom was en adviseerde om het ziekenhuis te bellen.

Een week later moest hij SKV toch teleurstellen. Hij kon het voor zijn collega's niet maken om hun patiënten te gaan behandelen. Dat mocht hij alleen als hij weekenddienst had, maar dan kon hij zich niet met voetballen bezighouden. Zeker niet bij de uitwedstrijden. Een clubarts bij een amateurvereniging bleek helaas op praktische, bureaucratische bezwaren te stuiten.

Een dik halfjaar later degradeerde, tot ieders verbazing, SKV omdat alle negen wedstrijden na de winterstop verloren werden.

De optimisten konden weer plaats gaan maken voor de zwartkijkers. Die hadden, uiteraard, ook deze bui altijd al zien hangen.

BLEDDER