Halverwege de jaren 70 maakte Marchel Tönissen ook een bliksemcarrière door binnen enkele maanden van het A3 door te stoten naar het eerste. Dat was opmerkelijk omdat Marchel een spits was die vanuit de beschermde jeugd gelijk in de vuurlinie kennis kon maken met de bepaald niet zachtzinnige voorstoppers van de oostelijke tweede klasse.

Als iemand daar later de naweeën van heeft ondervonden dan was dat Marchel wel. Door de steeds weer terugkerende blessures heeft hij vroegtijdig het eerste elftal moeten verlaten. Als het maar even weer wilde probeerde hij het in een lager elftal want Marchel was een echte liefhebber. Tenslotte is hij leider van SKV 3 geworden. Uniek is ook dat van de familie Tönissen alle drie de broers in het eerste hebben gespeeld: Marchel, Allaart en Armando.

Wat goed is komt snel gold ook voor Marchel's elftalgenoot Johnny de Haas. Vanuit het zevende viel hij een keer in bij het eerste om nooit meer weg te gaan. Nou, nooit meer, aan het eind van zijn carrière vertrok hij naar het veel lager spelende RVW. En, je raadt het al: in één van de eerste wedstrijden brak hij daar zijn been. Bij SKV kleunde Johnny er altijd stevig in zonder noemenswaardige blessures op te lopen.

Johnny de Haas was niet de enige speler bij SKV die vanuit een lager elftal een keer met het eerste meedeed en gelijk mocht blijven. In de jaren 50 gebeurde dat ook met Toon Elings. Hij ging z'n tas halen omdat het eerste voor een toernooi een speler te kort kwam. Door toevallig aanwezig te zijn selecteerde hij zichzelf voor het eerste elftal.

Of bestaat toeval niet?

De manier waarop Toon Elings en Johnny de Haas bij SKV carrière konden maken noemt men tegenwoordig 'management by accident'.

BLEDDER