Toen de Haarlemmer Pim Mulier in de 19e eeuw het voetballen - en nog veel meer sporten - in ons land introduceerde was dat nog niet weggelegd voor de arbeiders. Die moesten 6 dagen per week hard werken en hadden de zondag (hard) nodig als rustdag. Daarbij komt nog dat de werkende klasse gewoon het geld niet had voor verzetjes. Alle geld was nodig om de monden te vullen van de grote families die toen heel gewoon waren. In de trouwboekjes was niet voor niks plaats voor twaalf kinderen! Soms had men aan één boekje niet genoeg!

Aan voetbal werd gedaan door de adel, de welgestelden en de studenten. Een bevolkingsgroep die over vrije tijd en geld beschikte en die een goede - meestal klassieke - opleiding had genoten.

Dat blijkt ook vaak uit de namen die men voor de voetbalclubs bedacht. Heel vaak Engels want tenslotte haalde Pim Mulier de sport uit Engeland. Voorbeelden: Go Ahead, Be Quick, gewoon Quick of Rapid.

Daarnaast werden de clubs, heel heldhaftig, naar Griekse- en Romeinse Goden en Helden genoemd. Voetballers waren godenzonen: Sparta, Ajax, Neptunus of Neptunia, Hermes DVS, Achilles, Odesseus, Alcides of Hercules of Heracles en hun afstammelingen de Heracliden. Anderen noemden zich naar de klassieke Godinnen: Pax, Concordia, Victoria, Minerva, Fortuna, Juventus en Hertha. Deze namen zien we ook vaak in het buitenland bij voetbalclubs. Later, in de jaren 20 en 30, werd voetbal volkssport nummer 1 en zag je langzamerhand namen als Wageningse Arbeiders Voetbal Vereniging (WAVV) en Ontspanning Na arbeid (ONA) ontstaan.

De laatste tijd zie je in het voetballen weer een steenrijke elite ontstaan. Topvoetballers zijn multimiljonair, goede voetballers verdienen meer dan de Minister-president, semi-profs meer dan een academicus en zelfs lagere 'amateur-voetballers' krijgen onder de tafel door soms meer dan het jaarinkomen van een bijstandsmoeder.

Wanneer de verwende profvoetballer zich op deze manier distantieert van het volk dan geef ik voor de toekomst van het betaalde voetbal geen (euro)stuiver meer.

BLEDDER