Veel oudere leden raken bij het horen van de naam Oude Bennekomseweg bijna in katzwijm van nostalgie. Vanaf de jaren dertig zat SKV al op de Zadelhoffvelden. Genoemd naar de familie die aan de overkant in Huize Margaretha woonde. Zo'n verleden heeft natuurlijk altijd iets weemoedigs. Op de Oude Bennekomseweg was 'geluk nog heel gewoon'. Maar de realiteit was nog veel gewoner.

Laten we die nostalgie maar eens nader bekijken. Spelers van de eerste wedstrijd op zaterdagmorgen moesten bladeren harken en de netten ophangen. In de rust zat je bij winterdag te rillen in een kil minikleedhokje. Vooral de rechter was nauwelijks groot genoeg voor een zaalvoetbalteam. Warm water en verwarming, vergeet het maar!

Na afloop kon het elftal dat het laatst speelde de netten weer van de doelen halen voordat je je mocht wassen in een zinken trog met kraantjes waar een beetje ijswater uit druppelde. Daarna wachtte geen warme kantine maar een kleumende Wim Joosten met z'n negotiebak. Lekker nostalgisch!

Maar het kon nog erger wanneer je in het derde elftal speelde. Dan begon je op het B-veld meestal tegelijk met het eerste om 16.15 uur. Het publiek stond dan met de rug naar je toe, minstens een halve meter binnen de lijnen van het B-veld. Dat was niet alleen een diep, diep treurige ervaring maar ook moeilijk voetballen. Het B-veld was veel te klein, omdat anders de eik in het veld stond, en in het midden een meter hoger dan aan de zijkanten. Elke pass naar de zijkanten ging steeds harder. Je moest je te pletter sjouwen om zo'n bal nog te halen. Aan de kant van het A-veld was zo'n bal zelfs onmogelijk te halen door die schutting van ruggen in je veld. Logisch dat daartegen dan vaak schuttingtaal werd uitgebraakt, tot groot ongenoegen van scheidsrechter Klaas Zwanepol. Zo zijn er heel wat schorsingen door hem uitgedeeld. En dat noemen wij nu Nostalgie.

Ja, nostalgie is prachtig, vooral als je de realiteit uitgebannen hebt. Vraag het maar eens aan Ben Spee.

BLEDDER